W ramach współpracy między polskim i szwedzkim oddziałem tej samej firmy szwedzki menadżer poprosił o wsparcie większej grupy polskich konsultantów w konkretnym projekcie. W ciągu kilku dni dostarczono listę takich osób, jednak przez kilka tygodni w sprawie nie otrzymano żadnej informacji zwrotnej ani decyzji ze strony Szwecji.

Polacy postrzegali tę sytuację jako brak szacunku ze strony Szwedów wobec faktu, że w krótkim okresie byli oni w stanie wykonać dla nich daną usługę, czyli dostarczyć listę odpowiednich kandydatów. Polscy menadżerowie po ponownym spotkaniu ze szwedzkim oddziałem, na którym wyrazili niezadowolenie, zaangażowali swoich konsultantów do innych zadań i zmienili podejście do podobnych sytuacji w przyszłości. Zostały one po prostu umieszczone nisko na liście priorytetów. Szwedzki partner biznesowy uznał to podejście za nieprofesjonalne, co z kolei stworzyło nieprzyjemną dla obu stron sytuację, a problemy we współpracy wpłynęły na skuteczność dostarczania usługi.

Polski proces podejmowania decyzji jest zazwyczaj krótki, ponieważ często zależy on ostatecznie od jednej osoby (podejmującej decyzję). Szwedzki proces decyzyjny jest długi ze względu na płaską hierarchię wewnątrz organizacji. Decyzje podejmowane są zazwyczaj na podstawie opinii kilku członków zespołu. Istnieje również przekonanie, że dobra decyzja jest decyzją dobrze przemyślaną, której podjęcie wymaga czasu.

Brak wiedzy na ten temat stworzył sprzeczne oczekiwania i doprowadził do mylnych wniosków po obu stronach, wysnutych w oparciu o kody stosowane w ramach własnej kultury biznesowej.

Posiadane kompetencje w zakresie różnic w kulturze biznesowej mogą zaowocować osiągnięciem porozumienia między obiema stronami i przełożyć się na stabilną, udaną współpracę.

Mając na uwadze różnice związane ze sposobem i czasem podejmowania decyzji, na pierwszym spotkaniu obie strony mogą zawierać jasne porozumienia dotyczące terminów, do których powinny się odnosić. Dałoby to polskiemu zarządowi możliwość odpowiedniego zaplanowania działań swoich konsultantów, a szwedzkiemu kierownictwu wskazałoby konkretne ramy czasowe, w których oczekuje się od nich podjęcia decyzji.